Met Tata uitblinkers Ben en Walter op de eerste twee borden kon deze viertal wedstrijd tegen Caïssa bijna niet misgaan. Weliswaar mocht Ben tegen Tigran – altijd leuk – Spaan, maar verder ontbraken er ook een paar toppers aan hun kant. OK, ze hadden wel meer rating dan wij, maar als de twee top borden een halfje zouden morsen dan zouden de staart borden dat toch wel goed maken. In een competitie van bescheidenheid had eerst Ruud wegens gebrek aan routine bedankt voor het vierde bord – ook al stelde ik hem nog ‘gerust’ dat ik nog nauwelijks weet hoe het bord moet liggen en stelde daarna Hans gemotiveerd zijn plek ter beschikking, onder het mom dat dat vast ook wel een punt zou schelen. Ook hier konden mijn tegenwerpingen (“Norman kan toch ook winnen? Of anders maakt Dolf wel remise!”) niet helpen. O ja, de wedstrijd die nergens om ging, het was immers schier ondenkbaar dat we van Caïssa zouden verliezen, een weliswaar best respectabele club maar met een traditie om over kleine clubjes te struikelen in de eerste bekerronde. Ben speelde met wit tegen Tigran – altijd lastig – Spaan een Stauntongambiet, als je zou weten dat ze allemaal f5 tegen je spelen zou je er haast d4 voor gaan openen. Tigran wilde echter niet onderdoen voor het pionoffer en gooide er maar eens een stuk tegenaan, in wat de computer naar ik inschat dankbaar zou accepteren. En Ben ook. Walter was op bord twee probleemloos uit de opening bezig met een hem typerende langzame crescendo partij. Norman was het gelijk van Ruud en Hans aan het bewijzen en hoewel het geplande breekzetje er niet van kwam, sloeg hij tijdig toe toen er een pion viel te verschalken. In de analysekamer werd hard gediscussieerd of de tegenstander door de voorlopig buitenspel staande loper van Norman daar enige compensatie voor had. En tenslotte zat ik zelf achter het bord, best leuk na elf maanden, helaas wel na de eerste zet (Pirc) uit de spaarzame voorbereiding en dan maar de tegenstander ook op onbekend terrein bestrijden met een oud driekwart vergeten eigen huiskamerbrouwsel. Het ging ronduit voorspoedig! OK, Ben werd door Tigran – wint best wel vaak – Spaan toch te pakken genomen, maar ach Walter en Norman stonden beiden materiaal voor en mijn door wat roest beetje voorzichtige aanpak zou de partij in remise laten eindigen en met zo’n schlemielige 2 ½ – 1 ½ beker je ook gewoon verder. Ware het niet dat ik op het eind ook maar wat sneller ging spelen – die 15 seconden er bij per zet had ik nog geen ervaring mee – en pardoes een eindspel beslissend torenoffer kreeg. Tja, dan maakt het ook weinig meer uit wat er verder gebeurt, zal Norman gedacht hebben, maar Walter niet, die onder hoogspanning zoveel mogelijk van de tegenstander van het bord sloeg, of anders in ieder geval omgooide. Maar het ging wel fraai mat – opgelet nu – en daar gaat het uiteindelijk om. 3-1 voor Caïssa en in het besef dat als ze van ons winnen, de kans op de beker groot is, was het nog lang onrustig in huize Lydia.
Tom